30 maart 2020 frietpotten en maskers

‘als nen Belg iet hee, dan heeft hem iet verkeerd gegeten’ doceerde ( wijlen) Prof Luc Eyckmans ons, ook al betrof het eigenlijk één of andere ernstige infectie.  Ja, de Belgen en hun spijsvertering, je zou soms denken dat wij een uitvinding van onze darmen zijn om zicht voort te beewegen en planten. Schrijf je een pillletje voor, komt direct die vraag ‘voor of na t eten?’. Je zag het in alle media, toiletpapier is van levensbelang en wordt in containerhoeveelheden gehamsterd. De Belg en zijn frieten is nog zo’n cliché waar we graag aan voldoen, wat een ramp dat  de beschikbaarheid van vettig gebakken aardappelstokje door het coronagebeuren beperkt wordt. Een grote zorg van de oudjes ( zeg maar onze ouders hier) was dat ze nu geen frietjes konden gaan halen, en of we niet voor een nieuwe frietpot kunnen zorgen? We hebben onze 81-plussers veiligheidshalve  nog voor de regeringsmaatregelen in quarantaine gestoken, maar aan frietjes hadden we  niet egdacht. Snel online bij de koele blauwe en de commerciele ballon naar de top-tien frietketels gezocht, dat blijkt tegenwoordig frituurpan te heten. Dit om het onderscheid met de dry fryer te maken, een toestel waarvan een exemplaar in onze kelder kwijnt na het uitstoten van vervaarlijke brandgassen durven we heet enkel nog in open lucht gebruiken en onze Oma is niet zo te vinden voor dat nieuwerwetse spil. Doch in Belgie is de hele top-tien ‘tijdelijk uitverkocht’,  de Belg leeft in een mooi input-output evenwicht en heeft zich voorbereid tot de massale huiselijke productie van frietjes, waarna we met zen allen ons gat mooi kunnen opblinken.  Uiteindelijk si vandaag de nieuwe frituurpan aangekomen, de grootste nood bij onze geïsoleerde oudjes kan gelenigd worden. Voor die glimlach alleen al ( via Zoom natuurlijk) doe je het! Niet iedereen werkt even braaf en gaat op zoek naar het levensnoodzakelijk via de officiele kanalen. Vorig week werd één van onze triagisten ( de mensen die aan de ingang van het ziekenhuis en de spoedafdeling mensen vragen naar Covid symptomen) gewoon tegen de muur geplakt en ging de dader met een doos maskers lopen. Deze morgen checken we de speciale Covid set voor spoedsituaties op de verlosafdeling en ja hoor!..; iemand is met de speciale beschermingsmaskers weg. Het is mooi aandacht te besteden aan de zogezegde opflakkering van sociale steun, en dat we elkaar ineens gaan groeten op straat. De werkelijkheid lijkt me dat hoe meer kritisch de toestand wordt, hoe meer het elk voor zich is. Gisteren eens goed opgelet  tijdens de wandeling, niet bepaald veel mensen goedendag horen of zien zeggen, grauwe blikken die bij het grijsgeworden weer passen. Hoe vaak mensen kunnen liegen ( naar het schijnt worden we dagelijks 10 tot 200 keer belogen); alle excuses zijn goed om toch het ziekenhuis binnen te dringen, op bezoek te komen als dat voor de anderen niet mag.; en dan de woede en het schelden wanneer je mensen erop attent maakt dat de komedie niet geslaagd is en hier stopt. Doch, het komische zicht van al die mooie en vrolijke handgemaakte stoffen maskers die we nu dragen, ik hoop dat we die nog lang mogen blijven gebruiken en dat achter elk masker een glimlach schuil gaat