Angst, Cola en Cash

Onze buurvrouw heeft zichzelf opgesloten, niet dat ze enig symptoom heeft maar de buietnwereld is te gevaarlijk geworden , voor alle rantsoenen en behoeften komt haar zoon pakketjes voor de deur zetten. Ze heeft dan ook de gezegende leeftijd van 59 jaar bereikt en dankzij het coronavrius durft ze dit jaar geen paar runnersschoenen verslijten. Onze huispsychiater en melior alter post steeds meer vervolgreceptjes, een raadpleging wordt onbereikbaar en tussen supermarkt en boodschappenlijst staat angst, die de hele dag blijft en ook wanneer men slapen gaat.Angst doet rar dingen met een mens. Het maakte België heel even kosmosberoemd in 1999 toen het hot item op radio TV en kranten (nvdr: gebruikelijke media uit de vorige eeuw) meerdere gevallen van ziekenhuisopname na drinken uit vergiftigde colablikjes in de schijnwerper plaatsen. Smullen geblazen, schelden op het iconische flesje, de Minister moest maatregelen nemen. Een klassiek voorbeeld van een sociogene stoornis, we hebben een textbookcase geschapen. Dacht je dat Amerikanen die vliegende schotels zien wat raar zijn, in België kunnen we er ook wat van. Het heeft enkele auteurs een mooie publicatie in de topper The Lancet opgeleverd. Publicaties zijn de cash waarmee een wetenschapper zin krijgt in masturberen.

Angst doet rare dingen met een mens, je gaat er bijvoorbeeld door staken omdat je achter de kassa onder de Zwarte Leeuw zit. Betaal ons dubbel en we worden maar half zo ziek, in deze tijden gelooft niemand meer in wonderen maar wel dat cash ons tegen ziekte beschermen kan? Tot zover de solidariteit. Terwijl ik dit schrijf klinkt handgeklap en belgerinkel in de straat ( ik ga niet voor mezelf klappen, er zijn heel veel mensen in de zorg bij ons op de diensten die zich zo snel en knap hebben aangepast aan deze crisis die dat echt verdienen). Je hebt geen glazen bol nodig met hoe het de mensen van de zorg zal vergaan over enkele maanden.  De crisis moet betaald worden, er zal bespaard worden op personeel, het aantal beden zal verder moeten inkrimpen en de langbeloofde aanpassing van de lonen van verpleegkundigen zal uitblijven. Ik ben een monetaire sukkel die in een UZ werkt en daar geniet van de boeiende job en uitdagingen, het risico is reëel dat onze verloning beperkt wordt, in de kleine lettertjes staat die mogelijkheid. Alle uitbreiding is preventief ( en wijselijk) on hold gezet. Als we nu eens allemaal elke avond om 8 uur 1 ( één) volledige euro storten om de mensen in de zorg eindelijk de langverwachte uitbreiding te beiden en verbetering van hun situatie te financieren. Eén Euro per dag per Belg, wat een fortuin!