Machomangojacht

(Net een flesje Trappist met vervaldatum juli 2018 leeggeslurpt, benieuwd wat dat met het darmmicrobioom zal aanrichten?)

Drie e-mails had het dametje me gezonden , om toch zeker sneller gezien te kunnen worden, ondanks al dat coronagedoe. Ze vreesde schedekanker te hebben en verging van de angst, niet geheel ten onrechte gezien meerdere collegae van mij haar in het verleden hadden wandelen gestuurd terwijl de borstkanker die ze had gevoeld ongehinderd verder woekerde. Uiteindelijk had ze haar moed bijeengeschraapt, me opgebeld en tot haar verbazing een afspraak versierd voor de volgende week. Met enig ongeloof over het succes van haar escapade vroeg ze me of ik dan gewoon raadpleging deed? Neen, maar als er mogelijk kanker in het spel is en u zoveel lijdt onder angst doen we dat toch gewoon? Op ‘t einde van dat gesprek dacht ik mijn goede daad van de dag gedaan te hebben , alsof ééntje per dag volstaat.

Op de grote dag stapte ze uit de lift naar onze receptie, nog voor daar ’s morgens enige bemanning was gearriveerd, en ging stokstijf in de grote lege wachtzaal staan, tja, wachten dus. ‘Gemaskerd dametje speelt standbeeld’, dat was mijn eerste gedachte toen ik haar naar mijn raadpleging begeleidde, waar ze zich voor onderzoek begon uit te kleden nog voor ik wat had kunnen vragen. Als puber had ik nooit gedroomd dat ik in mijn leven zoveel dames zou vragen aub de kleren aan te houden. De details van vagina en vulva kunnen veilig worden overgeslagen in het belang van onze jonge lezertjes, het volstaat te vermelden dat het een volledig goedaardige aandoening betrof. Aan goed nieuws meedelen wordt in de opleiding geneeskunde veel minder aandacht besteed dan aan het, volgens de studenten al te veel herkauwde , ‘slecht-nieuws-gesprek”. Dat is ten onrechte zoals bleek. Even dacht ik alweer mijn goede daad van de dag gescoord te hebben, maar na het goede nieuws bleef het dametje kaarsrecht en gemaskerd ruim verwijderd van mijn bureautafel met angstige ogen naar mij kijken.

Hebt u misschien pijn , zodat u moeilijk kan gaan zitten? ( Taste ik af in een poging een goede dokter te zijn.)
-Neen maar ik ben bang, dit is de eerste keer sinds die crisis dat ik uit mijn huis kom.
-Waar maakt u zich nog zorgen over?
-Ik ben bang geboren. ( Oeps, deze had ik niet verwacht.)
-Hebt u daar al eens hulp voor gezocht?
-Jaren psychologen en psychiaters, uiteindelijk hebben ze me gezegd dat mijn vader een psychopaat was; wat ik u wou vragen: kan je al in de buik van je moeder angst hebben? Ik denk dat, ik ben zo geboren.

Stilte was mijn deel, ik keek naar haar en zag een echte heldin, 76 jaar lang heeft ze ondanks haar angst een leven opgebouwd en haar angst bedwongen om naar mij te komen. Een omhelzing was op zijn plaats maar daar waren we beiden bang voor.

Na de raadpleging wachtte me de wekelijkse jachttocht naar de supermarkt, man zorgt voor voeding van wijfje en kroost. Als chirurg met een chirurgisch masker rondhossen voelt banaal, maar kan anderen blijkbaar afschrikken. Aan de fruittoog stond ik op veilige afstand van een in dikke jas , wollen muts op de kruin en stoffen masker waarboven gitzwarte ogen me kritisch aankeken. Het moet geweest zijn omdat ik even in de mangos aan t knijpen was ( shame on me, totaal onverantwoord, ik besef het) om de mate van rijpheid te beoordelen, je weet wel, die keiharde rotten voor ze rijp zijn. Het probleem bleek te zijn dat de man ook mangos nodig had, doch ongewapend zonder handschoenen de jachtvelden had betreden. Hoe dit oplossen zonder te bezwijken. Ik gluurde van opzij naar de scene, hij had de oplossing gevonden: in de linker hand een zakje, in de rechter hand een binnenstebuiten gekeerd zakje , zoals je een kakje van de hond verzameld ( dat warme gevoel!). Met geconcentreerde blik koos hij de mango van zijn dromen, greep deze met de zakjes-hand, en het fruit stortte op de grond. De man besloot met het thuisfront te overleggen, ik vermoed naar de levensnoodzakelijkheid van mangos. Zeker ben ik niet aangezien het gesprek zich afspeelde in een voor mij onverstaanbare taal, Servo-Kroatisch of misschien zelfs West-Vlaams. Ik keerde me om, enkele minuten later zag ik dezelfde man trots een zakje mangos op de weegschaal leggen, zoekend naar de gepaste afbeelding op het fors beduimelde touchscreen dat hij met de naakte vinger beroerde, hij keek peinzend , en stak zoals velen dat dan doen de vinger in de mond.

-Mangos zijn per stuk, meneer, u moet ze niet wegen.

Iets over beestjes op touchscreens lag op mijn lippen, maar niet in het Servo-Kroatisch of West-Vlaams.

(Gezien de effecten in 2020 van Trappist 2018 stopt het verhaal hier)

Liegen om te vliegen

Het meest dramatische waarmee we momenteel geconfronteerd worden bestaat uit één centimeter grijsheid, uitgegroeide haren van wie haar ( zelden zijn) bejaardheid onder een laagje haarspoeling en vaardige kappershanden verbergt. Het dametje dat een dringende raadpleging bij mij had versierd demonstreerde dit verschijnsel met verve ( flauwe woordspeling, geef ik toe):

En afgezien dat wij hebben met die Covid! Mijn man en ik waren op cruise naar de Caraiben, nooit meer! Komen we daar aan, nergens mochten we aan land, niet in Curacao, of de Dominicaanse, we moesten overal aan boord blijven. En toen werd er een heel pak van t personeel ziek, maar daar hebben we van afgesproken dat niemand er iets van zou zeggen, want anders zou de overheid nooit een vlucht voor ons organiseren, allez zo zijn wij dan terug thuis geraakt, en toen werd mijne man ziek, en t was Covid en we moesten thuis blijven, hij mocht niet eens naar t ziekenhuis? En dan ben ik zelf ook nog ziek geworden, misselijk en diarree, nog nooit meegemaakt., Nu zijn we 4 weken verder , en ik voel me al wat beter….

Aangezien me nu duidelijk werd dat we aan dit tempo nog wel een uurtje verder konden kabbelen voor we aan het probleem belandden, en ik stilletjes de drang voelde opwellen het dametje erop te wijzen dat zij en haar man en heel dat sjieke cruisegezelschap, dat door te liegen had kunnen vliegen, waarschijnlijk een volledige Airbus bejaarden had aangestoken, waarvoor dank. Gezien de gemiddelde grijstijd van dit kruispubliek zal het samenhokken in een vliegtuig voor sommigen tot een enkel ritje crematorium geleid hebben, ook een warme bestemming. De goede dokter legt die negatieve spiegeling naast zich en verzorgt met evenveel liefde de zelfzuchtigen en de stinkenden van deze wereld.

-De huisdokter had u dringend doorgestuurd voor een hevige vaginale bloeding?

– Ja zo hevig was dat niet, een druppeltje, maar ik dacht dat moet toch direct nagekeken worden en daarom heb ik dan gezegd dat het wel hevig was.

Met liefde verzorgen is niet altijd zo gemakkelijk. Zou ik een extra groot speculum gebruiken?

Pasen 2020: Die ochtend in het Vergeethuis

Die ochtend in het Vergeethuis

Die ochtend in het Vergeethuis voor Verzonnen Helden, kort na het ontbijt van voorgesmeerde boterhammetjes met waterige koffie zaten Don Camillo en Jezus op het terrasje van de ommuurde binnentuin, onder de koele Paaszon spijs te verteren. In de verte was Panoramix het middagmaal in een grote ketel aan het voorbereiden. Aan de andere zijde van het raam soezelde Boedha naast Franciscus voor een mega-flatscreen waarop de internationale nieuwe Coronadodencijfers onopgemerkt voorbijgleden, op de achtergrond de dagelijkse lichte gil van Danaë onder de douche, Zeus kon het niet laten zijn gouden ( en ondertusssen wat verdorde) zaad door de sproeikop te jagen, op andere dagen snaterde zijn zwanensmoel onder de rokken van Lena, tot hilariteit van Mo en Lao-Tse die dan even opkeken van hun dagelijkse ping-pong wedstrijdje. Beelden uit Italië flitsen over het scherm. Brescello het dorp waar Don Camillo zijn verzonnen leven had geleefd, een lege kerk , leeg plein, overvol kerkhof. Camillo keek op, een verdrietige grimlach op zijn doorleefde smoel. Camillo draaide zich naar Jezus naast hem en zei:

-Jezus, er zijn in die wereld te veel dingen die slecht lopen.

– Ik denk dat niet, antwoordde Christus. Het enige wat niet goed functioneert in die wereld zijn de mensen, voor de rest gaat alles perfect.

Don Camillo stond op, wandelde een cirkeltje in de minituin, ging terug zitten, en vroeg licht buiten adem:

-Jezus, als jij nu opnieuw mocht beginnen, wat zou je dan doen?

-Gynaecoloog of vroedvrouw worden.

-Watte? Waarom dat?

-Het Kerstverhaal, jij hebt het je hele verzonnen leven het mooiste gevonden om te vertellen omdat het hoop op een nieuw begin schenkt. Iedereen weet hoe het afloopt, maar hoe mooi zou het zijn dag na dag dat veelbelovende begin te mogen meemaken zonder af te glijden. Enfin, de mensen zeggen dat ik niet ben afgegleden maar opgestegen. Allemaal heel juist maar de weg was vermoeiend, en ik droom ook wel eens van een luie dag en een opstanding zonder al die miserie tevoren.

– Stel je voor, overal een verlostang die aanbeden wordt, in plaats van een kruis, omdat jij ons geholpen hebt op de wereld te komen.

– Niemand help ik op deze wereld te komen, en om eruit te stappen heeft niemand mij nodig; ik ben er voor wie in de wereld blijft. Kijk hoe Boedha met ons lacht, verzonnen levens hebben niet te kiezen hoe ze terugkomen. Jij wandelt je kringetje in deze tuin, en je weet dat er geen einde komt aan de cirkel, het gaat om de wandeling niet de bestemming. Daar stapt Franciscus naar de bloesemende kerselaar, in bewondering voor zuster aarde en hij weet dat enkel liefde ons met elkaar en zuster aarde verbindt. Liefde hier en nu, niet later en niet vroeger en niet elders.

Ondertussen hadden Danaë en Lena zich onder het warmer wordende zonnetje gevleid op de tuinbedjes die her en der verspreid over het tuintje stonden. Danaë vertelde hoe ze elke dag vrolijk werd van de kleine gouden streeling van Zeus onder de douche, ze zou zich zo eenzaam en kil voelen mocht hij vergeten die gekke knuffel te schenken. Lena bevestigde dat het warme lijf van de zwaan, die op één of andere wondere wijze zo vaak ‘s ochtends haar snuit tegen haar schoot wreef , genoeg kracht gaf de dag te beginnen. Ze wisten allebei dat Zeus er de kantjes van af liep, een echte Griek, maar ook één die begrepen had dat een warme aanraking, zelfs vermomd in goud of een zwaan, je dag mooi maakt. Lao-Tse was naast hen komen liggen, de oude snoeperd had een oogje op Lena en sprak weer eens wijze woorden:

Beter een hand op de bil dan een zwaan in de lucht

Waarna hij, zoals elke ochtend, zijn linker hand op Lena’s dij legde, zij vlijdde zacht haar hand over de zijne en antwoordde:

-Het is beter te verlangen dan te herinneren

Danaë glimlachte zacht, keek hem even in de ogen en plaatste teder zijn hand terug op zijn buik.

Een verzorger kwam, chirurgisch gemaskerd, langs om even te kijken of de verzinsels nog wat nodig hadden, hij hield zoals opgedragen 2 meter afstand en was vanachter het masker nauwelijks te verstaan. Hij was hun verbinding met die wereld, waar verzinsels niet meer thuis horen, enkel leugens. Verzinsels zijn snel tevreden en niemand wenste iets. Het schoot Camillo plots te binnen. Daar in die wereld werd niet meer geknuffeld en gestreeld, gemaskerd en op afstand bleef men in leven zonder te leven. Daarom moest Jezus terug. Dat was de betekenis van Pasen, ook zonder lichaam, zoals de verzinsels, ben je er voor elkaar, dat was wat ze in het lege graf hadden gevonden: de liefde die blijft, wat ons en zuster aarde en broeder wolf verbindt, je voelt het zodra je even je smartphone sluit.

-Jezus, we gaan, die wereld heeft ons nodig

-Ik kan enkel ‘gaan’ wanneer iemand mij roept.

Mo had tot dan gezwegen, starend naar het ping-pong balletje in zijn rechter hand.

– ‘De wereld’-sprak hij terwijl hij het witte balletje naar de zon hield. Hij nam het balletje met twee handen stevig vast, maakt een schroefbeweging en het ding klikte in twee halve bolletjes uit elkaar. Mo hield één helft tegen zijn oor, gaf de andere helft aan Christus en vroeg hem die ook tegen zijn oor te houden.

Luister hoe de wereld naar je vraagt, kinderen horen hierin het ruisen van de zee, hoor jij ook het zuchten van de grootvader naar zijn kleinzoon, de baby naar haar mama, de ex- naar een teken van leven?

Panoramix deed net zijn ronde en vroeg of ze een soepje tussendoor lustten?

-Niet nodig , sprak Jezus, we hebben nog wat wijn en brood, komen we een eeuwigheid mee toe. Voor ons moet je geen avondeten maken, wij zijn uitgenodigd om te eten in die wereld. Vooruit Camillo, we zijn weg, ze hebben ons daar buiten nodig!

Onherkenbaar verminkt

Ongeremd verhalen vertellen over wat er vandaag aan moois en ellendigs werd beleefd op de verlosafdeling, wat een stroom zou ik over jullie uitstorten. In de echte wereld word ik afgeremd door het gevaar van de herkenbaarheid, nooit zou ik willen meemaken dat iemand over zichzelf leest. Hoe deel ik dan bezorgdheid over het lot van de jonge vrouw die enkele dagen geleden binnen dezelfde week haar moeder( zelfgekozen) en kind ( hadden ze wel keuze?)is verloren; het koppel dat maanden te vroeg met dringende keizersnede abrupt afscheid neemt van zwanger-zijn, door de heftigheid waarmee we ons tegen corona beschermen hebben noch de moeder noch de vader hun prutske van 600 gram kunnen zien, laat staan vasthouden. Alles waar we zovele jaren voor gevochten hebben, woman centered, family centered, zelfs in dramatische toestanden de warmte van aanraken, bij je kindje kunnen blijven, zo broos en gebroken nu. En tegelijk sterk, want nu wordt helder hoe belangrijk dit blijft, hoe fier we zijn het ondanks alles een mooi moment te laten wanneer je dat jonge spartelende hoopje welkom heet in je leven.

rond 1960 , mijn mama als leerling vroedvrouw, voor die lach doe we het ook vandaag

We doen al wat mogelijk is maar veiligheid is geen warm nest om in ter wereld te komen. Zouden de veiligheidsgeobsedeerden met al hun kille procedures nu begrijpen wat de doorgetrokken consequentie is van veiligheid boven alles? Wat vandaag zinvol heet is morgen overdreven laar niet als je de afgod van check and control control control aanbidt .

Eigenlijk is corona niet eens onze grootste zorg, dat is veel meer de baby van de drugverslaafde moeder, een succes want deze keer slechts 10 weken te vroeg geboren, en toch al een flinke kilogram, de vorige 4 zijn zo ver niet geraakt, evenmin als bij de vrouw in de kamer ernaast waar een placentaloslating de pret in een bloedbad veranderde. Gelukkig blijft verloskunde vooral schoonheid en ontroering en aanvaarden. Deze dagen geniet ik er bij te mogen zijn als een gezonde baby geboren wordt;een privilege , de mensen merken het niet ( de vroedvrouwen hebben vrees ik zo hun vermoedens) maar ik kom wat vroeger en speel graag nadien vroedvrouw om wat langer met mensen ipv zoom meetings en mails en procedures typen bezig te zijn.

Daarvoor moet ik deze verhalen onherkenbaar verminken.

schermen en schedels

Deze morgen, .6.55 uur, onverwachte telefoon van een onbekend nummer, een jonge vrouwenstem. Dat de vergadering om 7 uur waarschijnlijk niet door zal gaan? Oeps , helemaal vergeten in deze dagen van rererereorganiseren. Zeven uur ‘s morgen is een mooi uur om masterstudenten te ontmoeten en hun onderzoeksvorderingen te bespreken, proeven ze meteen van het leven als arts als je voor een ‘snijdende’ discipline ( heelkunde, gynaecologie, orthopedie…) gaat. Gelukkig is daar Zoom en Skype en het hele cohort, snel herboeken naar online overleg morgen. Het is fors wennen, al dat schermoverleg, we zullen een deel ervan bewaren, van een deel opgelucht zijn dat we mekaar terug echt kunnen ontmoeten. Je merkt dat er vooral nu extra veel nood aan overleg is, onze medewerkers lopen wat verloren door alle aanpassingen.

Enorm respect heb ik voor de afdelingen die van de meest gevarieerde andere medische aandoeningen naar Covid zijn overgeschakeld. De verpleegkundigen die zich in enkele uren tijd herscholen, de artsen die na jarenlang liesbreuken en galblazen te opereren plots tot Covid specialisten moeten ontplooien, de begeleidend teams van ziekenhuishygienisten, infectiologen intensivisten.en anderen die dat allemaal mee in goede banen moeten leiden. Nood aan begeleiding hebben we nu zo sterk. Zelf voel ik me even onzeker hierover al een jonge arts, ervaring heb ik niet met zo n virale uitbraak ( in Afrika met cholera en zo, maar dat kennen we , makkelijk zat dan). En ik geef toe, het voelt zo wat onveilig ineens allemaal, een schorre keel na een dag door een masker articuleren, diep in mij groeit de angst : het zal toch geen… ik denk dat elke gezondheidswerker dit gevoel herkent.

Het masker als schijnbescherming: je ziet ze wel in de supermarkt, al die mensen met een ‘chirurgisch’ masker; met de neus erboven (want dat ademt anders moeilijk) rustig hun besmette druppels sproeiend over lichamen en losse appels. De rijkerds in bezit van hun persoonlijke en ongewassen PPF3 masker, hoe ze het met hun snoet verborgen zo lang volhouden is de vraag, zijn er al mensen die s avonds hun neus mee hebben afgezet met het masker? Niet dat het lang beschermt, maar dat schijnt nog niet breed bekend te zijn, na enkele uren gebruik verversen of reinigen op bijzondere wijze. Ooit i,n SARS-tijd controleerde mij in een aziatische luchthaven een immerglimlachende douanier naast een blauw schemerlampje, geen masker nodig hij voelde zich volkomen veilig, in tegenstelling tot zijn collega zonder blauw lampje, fors gemaskerd en compleet onverstaandbaar ( ‘oeieninya!’*) snauwend . Onder het gezellig blauwe lichtje ‘kill all visus (sic!) and bacteria’, geloof doet leven. Of stond daar dat in het land van de blinden eenoog koning is?

Het gezonde verstand geraakt ondergesneeuwd, er wordt hevig plannen gemaakt waarbij men zich verliest in de details van de details ( zoals de volslanke labomens in zijn geliefde media uitkreet). Een loshangende tentdoek aan de ingang waar wel wat dodelijke snot aan zou kunnen kleven, elke zieke mens wordt als een gevaar aanzien waar je enkel volledig vermomd in astronautenpak mee communiceert. Ook als die mens een gezonde ( niet hoestende, niet koortsige)jonge zwangere vrouw is die omwille van een stuitligging een keizersnede heeft gekozen en die sommigen nu reeds tevoren graag in complete afzondering zouden opsluiten. Geen eenvoudige opdracht om in deze tijden het bos door de bomen te zien, de echte risicos ( een anesthssist die een kwak longslijm in haar gelaat gehoest krijgt) los te maken van de vermeende ( gynecoloog die een klodder bloed over de voeten voelt zwemmen of dezelfde anesthesist die een ruggeprik toedient en zich dus aan de minder gevaarlijke zijde van het doelwit bevindt). Die eerste anesthssist moet alle preventie toepassen in de derde graad, de gynecoloog waterdichte schoenen aantrekken, de tweede anetsheist een gewoon masker en bril dragen. Angst zal ons verstand belemmeren om dit alles rationeel toe te passen. Het fijne is dat wanneer w eonze maskers afzetten , idereen zijn echte gelaat zal tonen, bleek rond de mond.

*’your passport’

De ontplofte puist van Rocco op Palmzondag

Een dag geen dienst, en toch aan corona geen ontsnappen. Bijna gelyncht wegens hooikoorts (nog meer cetirizine en ik geraak mijn bed niet meer uit), bij het passeren van wat fletse bloemen in de supermarkt kon ik een nies niet onderdrukken, voorbeeldig in de ellenboog gedoken, ik kijk terug op en ontmoet grafstilte en kildodende blikken; nog even en ze trekken hun machetes en maken me af. Iedereen zou nog liefst rondlopen als een pestdokter, wat lijkt dit op carnaval in Venetië.

Volgens de welgevulde vlaamse viroloog zal alles blijvend veranderen, nooit zal ik onze kleinkinderen met snotneus mogen troosten… werkelijk? De menselijke gewoonten, tradities en rituelen zijn bijzonder weerstandig aan verandering, ze keren altijd terug tot hun evenwicht; de vrolijke viroloog heeft in het eerste jaar aan de universiteit geleerd dat dit in een cel en een lichaam homeostase heet, een maatschappij gedraagt zich identiek. Over een paar maanden lebberen we mekaar weer massaal af en recupereren onze uitgestelde vliegreis. Net zoals mensen blijven roken en creperen van longkanker, blijven zuipen en tegen lichtsnelheid kinderen doodrijden. Nil novi sub sole. Vroegere epidemies hebben blijvende verandering gebracht, schoonheid zelfs, maar niet in het menselijk gedrag. Ook dan mag je aan Venetie denken. Dankzij de Pest creëerde Tintoretto daar het hoogtepunt van de renaissance kunst in de Scuola Grande di San Rocco.

Rocco, bij ons Sint Rochus, ( in elke provincie vind je wel een Sint Rochus straat en /of kerk) showt altijd quasi erotisch zijn linker been, nochtans is hij niet de heilige van de raamprostitués.De betere kijker merkt een weinig elegante bruinzwarte puist op het bovenbeen, een bubo van de Pest, Rocco overwon die natuurlijk.

Hoe een moordende klotemicrobe eindeloze schoonheid achterlaat. Wat is de echte Plaag? Coronavirus of hoe wij ermee omgaan? Politiek gekibbel, corruptie die plots in het felle daglicht staat en geld geld geld…..we zijn even in quarantaine en het flakkert alweer op. Iedereen wil compensatie en meer. Een integer arts bood geneeskunde aan het volk, in de Sint Rochusstraat, en bestrijdde de commerciele plaag in de geneeskunde. Dank je Dirk Van Duppen dat jij meer moed had te helpen in de buurt van mijn kinderjaren dan zoveel anderen, mezelf inbegrepen. Laat Corona je werk niet overschaduwen.

Angst, Cola en Cash

Onze buurvrouw heeft zichzelf opgesloten, niet dat ze enig symptoom heeft maar de buietnwereld is te gevaarlijk geworden , voor alle rantsoenen en behoeften komt haar zoon pakketjes voor de deur zetten. Ze heeft dan ook de gezegende leeftijd van 59 jaar bereikt en dankzij het coronavrius durft ze dit jaar geen paar runnersschoenen verslijten. Onze huispsychiater en melior alter post steeds meer vervolgreceptjes, een raadpleging wordt onbereikbaar en tussen supermarkt en boodschappenlijst staat angst, die de hele dag blijft en ook wanneer men slapen gaat.Angst doet rar dingen met een mens. Het maakte België heel even kosmosberoemd in 1999 toen het hot item op radio TV en kranten (nvdr: gebruikelijke media uit de vorige eeuw) meerdere gevallen van ziekenhuisopname na drinken uit vergiftigde colablikjes in de schijnwerper plaatsen. Smullen geblazen, schelden op het iconische flesje, de Minister moest maatregelen nemen. Een klassiek voorbeeld van een sociogene stoornis, we hebben een textbookcase geschapen. Dacht je dat Amerikanen die vliegende schotels zien wat raar zijn, in België kunnen we er ook wat van. Het heeft enkele auteurs een mooie publicatie in de topper The Lancet opgeleverd. Publicaties zijn de cash waarmee een wetenschapper zin krijgt in masturberen.

Angst doet rare dingen met een mens, je gaat er bijvoorbeeld door staken omdat je achter de kassa onder de Zwarte Leeuw zit. Betaal ons dubbel en we worden maar half zo ziek, in deze tijden gelooft niemand meer in wonderen maar wel dat cash ons tegen ziekte beschermen kan? Tot zover de solidariteit. Terwijl ik dit schrijf klinkt handgeklap en belgerinkel in de straat ( ik ga niet voor mezelf klappen, er zijn heel veel mensen in de zorg bij ons op de diensten die zich zo snel en knap hebben aangepast aan deze crisis die dat echt verdienen). Je hebt geen glazen bol nodig met hoe het de mensen van de zorg zal vergaan over enkele maanden. De crisis moet betaald worden, er zal bespaard worden op personeel, het aantal beden zal verder moeten inkrimpen en de langbeloofde aanpassing van de lonen van verpleegkundigen zal uitblijven. Ik ben een monetaire sukkel die in een UZ werkt en daar geniet van de boeiende job en uitdagingen, het risico is reëel dat onze verloning beperkt wordt, in de kleine lettertjes staat die mogelijkheid. Alle uitbreiding is preventief ( en wijselijk) on hold gezet. Als we nu eens allemaal elke avond om 8 uur 1 ( één) volledige euro storten om de mensen in de zorg eindelijk de langverwachte uitbreiding te beiden en verbetering van hun situatie te financieren. Eén Euro per dag per Belg, wat een fortuin!