Tag: masker

Machomangojacht

(Net een flesje Trappist met vervaldatum juli 2018 leeggeslurpt, benieuwd wat dat met het darmmicrobioom zal aanrichten?)

Drie e-mails had het dametje me gezonden , om toch zeker sneller gezien te kunnen worden, ondanks al dat coronagedoe. Ze vreesde schedekanker te hebben en verging van de angst, niet geheel ten onrechte gezien meerdere collegae van mij haar in het verleden hadden wandelen gestuurd terwijl de borstkanker die ze had gevoeld ongehinderd verder woekerde. Uiteindelijk had ze haar moed bijeengeschraapt, me opgebeld en tot haar verbazing een afspraak versierd voor de volgende week. Met enig ongeloof over het succes van haar escapade vroeg ze me of ik dan gewoon raadpleging deed? Neen, maar als er mogelijk kanker in het spel is en u zoveel lijdt onder angst doen we dat toch gewoon? Op ‘t einde van dat gesprek dacht ik mijn goede daad van de dag gedaan te hebben , alsof ééntje per dag volstaat.

Op de grote dag stapte ze uit de lift naar onze receptie, nog voor daar ’s morgens enige bemanning was gearriveerd, en ging stokstijf in de grote lege wachtzaal staan, tja, wachten dus. ‘Gemaskerd dametje speelt standbeeld’, dat was mijn eerste gedachte toen ik haar naar mijn raadpleging begeleidde, waar ze zich voor onderzoek begon uit te kleden nog voor ik wat had kunnen vragen. Als puber had ik nooit gedroomd dat ik in mijn leven zoveel dames  zou vragen aub de kleren aan te houden. De details van vagina en vulva kunnen veilig worden overgeslagen in het belang van onze jonge lezertjes, het volstaat te vermelden dat het een volledig goedaardige aandoening betrof. Aan goed nieuws meedelen wordt in de opleiding geneeskunde veel minder aandacht besteed dan aan het, volgens de studenten al te veel herkauwde , ‘slecht-nieuws-gesprek”. Dat is ten onrechte zoals bleek. Even dacht ik alweer mijn goede daad van de dag gescoord te hebben, maar na het goede nieuws bleef het dametje kaarsrecht en  gemaskerd ruim verwijderd van mijn bureautafel met angstige ogen naar mij kijken.

  • Hebt u misschien pijn , zodat u moeilijk kan gaan zitten?   ( Taste ik af in een poging een goede dokter te zijn.)
  • -Neen maar ik ben bang, dit is de eerste keer sinds die crisis dat ik uit mijn huis kom.
  • -Waar maakt u zich nog zorgen over?
  • -Ik ben bang geboren.     ( Oeps, deze had ik niet verwacht.)
  • -Hebt u daar al eens hulp voor gezocht?
  • -Jaren psychologen en psychiaters, uiteindelijk hebben ze me gezegd dat mijn vader een psychopaat was; wat ik u wou vragen: kan je al in de buik van je moeder angst hebben? Ik denk dat, ik ben zo geboren.

Stilte was mijn deel, ik keek naar haar en zag een echte heldin, 76 jaar lang heeft ze ondanks haar angst een leven opgebouwd en haar angst bedwongen om naar mij te komen. Een omhelzing was op zijn plaats maar daar waren we beiden bang voor.

Na de raadpleging wachtte me de wekelijkse jachttocht naar de supermarkt, man zorgt voor voeding van wijfje en kroost. Als chirurg met een chirurgisch masker rondhossen voelt banaal, maar kan anderen blijkbaar afschrikken. Aan de fruittoog stond ik op veilige afstand van een in dikke jas , wollen muts op de kruin en stoffen masker waarboven gitzwarte ogen me kritisch aankeken. Het moet geweest zijn omdat ik even in de mangos aan t knijpen was ( shame on me, totaal onverantwoord, ik besef het) om de mate van rijpheid te beoordelen, je weet wel, die keiharde rotten voor ze rijp zijn. Het probleem bleek te zijn dat de man ook mangos nodig had, doch ongewapend zonder handschoenen de jachtvelden had betreden. Hoe dit oplossen zonder te bezwijken. Ik gluurde van opzij naar de scene, hij had de oplossing gevonden: in de linker hand een zakje, in de rechter hand een binnenstebuiten gekeerd zakje , zoals je een kakje van de hond verzameld ( dat warme gevoel!). Met geconcentreerde blik koos hij de mango van zijn dromen, greep deze met de zakjes-hand, en het fruit stortte op de grond. De man besloot met het thuisfront te overleggen, ik vermoed naar de levensnoodzakelijkheid van mangos. Zeker ben ik niet aangezien het gesprek zich afspeelde in een voor mij onverstaanbare taal, Servo-Kroatisch of misschien zelfs West-Vlaams. Ik keerde me om, enkele minuten later zag ik dezelfde man trots een zakje mangos op de weegschaal leggen, zoekend naar de gepaste afbeelding op het fors beduimelde touchscreen dat hij met de naakte vinger beroerde, hij keek peinzend , en stak zoals velen dat dan doen de vinger in de mond.

-Mangos zijn per stuk, meneer, u moet ze niet wegen.

Iets over beestjes op touchscreens lag op mijn lippen, maar niet in het Servo-Kroatisch of West-Vlaams.

(Gezien de effecten in 2020 van Trappist 2018 stopt het verhaal hier)

schermen en schedels

Deze morgen, .6.55 uur, onverwachte telefoon van een onbekend nummer, een jonge vrouwenstem. Dat de vergadering om 7 uur waarschijnlijk niet door zal gaan?  Oeps , helemaal vergeten in  deze dagen van rererereorganiseren. Zeven uur ‘s morgen is een mooi uur om masterstudenten te ontmoeten en hun onderzoeksvorderingen te bespreken, proeven ze meteen van het leven als arts als je voor een ‘snijdende’ discipline ( heelkunde, gynaecologie, orthopedie…) gaat. Gelukkig is daar Zoom en Skype en het hele cohort, snel herboeken naar online overleg morgen. Het is fors wennen, al dat schermoverleg, we zullen een deel ervan bewaren, van een deel opgelucht zijn dat we mekaar terug echt kunnen ontmoeten. Je merkt dat er vooral nu extra veel nood aan overleg is, onze medewerkers lopen wat verloren door alle aanpassingen.

 Enorm respect heb ik voor de afdelingen die van de meest gevarieerde andere medische aandoeningen naar Covid zijn overgeschakeld. De verpleegkundigen die zich in enkele uren tijd herscholen, de artsen die na jarenlang liesbreuken en galblazen te opereren plots tot Covid specialisten moeten ontplooien, de begeleidend teams van ziekenhuishygienisten, infectiologen intensivisten.en anderen die dat allemaal mee in goede banen moeten leiden. Nood aan begeleiding hebben we nu zo sterk. Zelf voel ik me even onzeker hierover al een jonge arts, ervaring heb ik niet met zo n virale uitbraak ( in Afrika met cholera en zo, maar dat kennen we , makkelijk zat dan). En ik geef toe, het voelt zo wat onveilig ineens allemaal, een schorre keel na een dag door een masker articuleren, diep in mij groeit de angst : het zal toch geen…  ik denk dat elke gezondheidswerker dit gevoel herkent.

Het masker als schijnbescherming: je ziet ze wel in de supermarkt, al die mensen met een ‘chirurgisch’ masker; met de neus erboven (want dat ademt anders moeilijk) rustig hun besmette druppels sproeiend over lichamen en losse appels. De rijkerds in bezit van hun persoonlijke en ongewassen PPF3 masker, hoe ze het met hun snoet verborgen zo lang volhouden is de vraag, zijn er al mensen die s avonds hun neus mee hebben afgezet met het masker? Niet dat het lang beschermt, maar dat schijnt nog niet breed bekend te zijn, na enkele uren gebruik verversen of reinigen op bijzondere wijze. Ooit i,n SARS-tijd controleerde mij in een aziatische luchthaven een immerglimlachende douanier naast een blauw schemerlampje,  geen masker nodig hij voelde zich volkomen veilig, in tegenstelling tot zijn collega zonder blauw lampje, fors gemaskerd en compleet onverstaandbaar ( ‘oeieninya!’*) snauwend . Onder het gezellig blauwe lichtje ‘kill all visus (sic!) and bacteria’, geloof doet leven. Of stond daar dat in het land van de blinden eenoog koning is?

Het gezonde verstand geraakt ondergesneeuwd, er wordt hevig plannen gemaakt waarbij men zich verliest in de details van de details ( zoals de volslanke labomens in zijn geliefde media uitkreet). Een loshangende tentdoek aan de ingang waar wel wat  dodelijke snot aan zou kunnen kleven, elke zieke mens wordt als een gevaar aanzien waar je enkel volledig vermomd in astronautenpak mee communiceert. Ook als die mens een gezonde ( niet hoestende, niet koortsige)jonge zwangere vrouw is die omwille van een stuitligging een keizersnede heeft gekozen en die sommigen nu reeds tevoren graag in complete afzondering zouden opsluiten. Geen eenvoudige opdracht om in deze tijden het bos door de bomen te zien, de echte risicos ( een anesthssist die een kwak longslijm in haar gelaat gehoest krijgt) los te maken van de vermeende ( gynecoloog die een klodder bloed over de voeten voelt zwemmen of dezelfde anesthesist die een ruggeprik toedient en zich dus aan de minder gevaarlijke zijde van het doelwit bevindt). Die eerste anesthssist moet alle preventie toepassen in de derde graad, de gynecoloog waterdichte schoenen aantrekken, de tweede anetsheist een gewoon masker en bril dragen. Angst zal ons verstand belemmeren om dit alles rationeel toe te passen. Het fijne is dat wanneer w eonze maskers afzetten , idereen zijn echte gelaat zal tonen, bleek rond de mond.

*’your passport’