Tag: zorg

Huidhuiver en de wet

We belijden huidhuiver en lijden aan huidhonger te genezen met de nationale naaiactie, van overshooting gesproken. Knuffelen, elkaar vlooien, wanneer lippen geen woorden vinden liefde stempelen op een betraande wang, de schaafwonde op de knie van je kleinzoon genezen met magische ‘moederkeszalf’ ( Antwerps dialect om er wat speeksel over te wrijven, huiver en ril! Gij hygienisten in uw kille kiel! Deze gepatenteerde zalf heeft menige kinderpijn verdampt.). In het vehikel van ons menselijk contact reist een massa minitoeristjes mee; uiteindelijk bevat wat wij voor ons lijf houden meer bacterien dan menselijke cellen. Misschien is de mens slechts een mutatie geschikt om microben in leven te houden. Men spreekt van co-evolutie, dat roept een beeld op van gezellig in de koets tegen elkaar schurken. Af en toe heb je pech, en is de schurk een moordenaar, nog vaker killen wij onschuldige minitoeristen. Wanneer we het geluk hebben de rit lang uit te zitten wacht ons nabij de eindhalte een laatste wegherberg, het RVT  Rollators Verlengen de Tijd waar afstand niet meer kan.

Deze nacht zat ik er aan tafel, in Huize Vergeet-de Zorg, een roze-zwarte slab met Minnie Mouse rond mijn hals gesloten met klittenband om de portie naast de mond gespuwd voedsel op te vangen. Niets nieuws onder de zon, mijn vrouw doet me dagelijks een keukenschort aan, zonder mag ik niet eten omdat ketchup, zwaartekracht en een witte T-shirt niet te verzoenen zijn. Je kan dus wel zeggen dat ik me in Huize Vergeet-de-Zorg thuis voel. Een nieuwe overbuurvrouw werd ingereden. Enfin ,nieuw, tegen die tijd is alles elke dag nieuw aangezien mijn harde schijf leegloopt. Het volgende gesprek ontwikkelt zich.

  • -Wie bent u mevrouw, nieuw hier
  • -Ja meneer, mijn kinderen hebben me hier weggestoken, we zullen er maar t beste van maken
  • ( aha een optimiste, eens kijken hoe lang ze dat volhoudt… even testen)
  • -En wat hebt u in t leven zoal gedaan?
  • -Ik heb heel mijn leven bij ‘t RIZIV gewerkt
  • ( Nu weet ik even niet wat zeggen , RIZIV en werken in één zin, moeilijk maar mogelijk. Toch maakt een jarenlang gevoed wantrouwen zich van mij meester)
  • -En wat was uw functie daar?
  • -Ik hield toezicht dat de regels in de ziekenhuizen werden gevolgd, u kunt niet geloven wat die bandieten allemaal uitspoken!
  • ( minder dan pottende politici zou ik zo denken, de grote hoop zorgverleners probeert vooral ondanks alle regels hulp te bieden)
  • -Hebt u ooit mee gezorgd voor mensen volgens die fameuze regels, mevrouw?
  • -Daar had ik geen tijd voor, ‘ nachts en in t weekend heb ik doorgewerkt om regels te maken en dringend gegevens op te vorderen.
  • – Hebt u dan nooit tijd genomen om na te denken over die regels voor ze werden ingevoerd?
  • -Daar had ik ook geen tijd voor!En u, wat hebt u zoal uitgespookt?
  • Ik , bwah, ik zat soms naast een jonge moeder met haar dode baby op haar  lege buik en hield haar hand vast en trok me er niks van aan dat u op antwoord wachtte.

Voila , match over voor de optimiste! Shit, ik heb me verslikt in een stuk vis  en nu hangt heel de tafel vol brokjes kabeljauw.

Was het een nachtmerrie of een droom, doet er niet toe. Deze morgen mijn huis-zieleknijper een  extra lange ontbijtknuf gegeven.

Angst, Cola en Cash

Onze buurvrouw heeft zichzelf opgesloten, niet dat ze enig symptoom heeft maar de buietnwereld is te gevaarlijk geworden , voor alle rantsoenen en behoeften komt haar zoon pakketjes voor de deur zetten. Ze heeft dan ook de gezegende leeftijd van 59 jaar bereikt en dankzij het coronavrius durft ze dit jaar geen paar runnersschoenen verslijten. Onze huispsychiater en melior alter post steeds meer vervolgreceptjes, een raadpleging wordt onbereikbaar en tussen supermarkt en boodschappenlijst staat angst, die de hele dag blijft en ook wanneer men slapen gaat.Angst doet rar dingen met een mens. Het maakte België heel even kosmosberoemd in 1999 toen het hot item op radio TV en kranten (nvdr: gebruikelijke media uit de vorige eeuw) meerdere gevallen van ziekenhuisopname na drinken uit vergiftigde colablikjes in de schijnwerper plaatsen. Smullen geblazen, schelden op het iconische flesje, de Minister moest maatregelen nemen. Een klassiek voorbeeld van een sociogene stoornis, we hebben een textbookcase geschapen. Dacht je dat Amerikanen die vliegende schotels zien wat raar zijn, in België kunnen we er ook wat van. Het heeft enkele auteurs een mooie publicatie in de topper The Lancet opgeleverd. Publicaties zijn de cash waarmee een wetenschapper zin krijgt in masturberen.

Angst doet rare dingen met een mens, je gaat er bijvoorbeeld door staken omdat je achter de kassa onder de Zwarte Leeuw zit. Betaal ons dubbel en we worden maar half zo ziek, in deze tijden gelooft niemand meer in wonderen maar wel dat cash ons tegen ziekte beschermen kan? Tot zover de solidariteit. Terwijl ik dit schrijf klinkt handgeklap en belgerinkel in de straat ( ik ga niet voor mezelf klappen, er zijn heel veel mensen in de zorg bij ons op de diensten die zich zo snel en knap hebben aangepast aan deze crisis die dat echt verdienen). Je hebt geen glazen bol nodig met hoe het de mensen van de zorg zal vergaan over enkele maanden.  De crisis moet betaald worden, er zal bespaard worden op personeel, het aantal beden zal verder moeten inkrimpen en de langbeloofde aanpassing van de lonen van verpleegkundigen zal uitblijven. Ik ben een monetaire sukkel die in een UZ werkt en daar geniet van de boeiende job en uitdagingen, het risico is reëel dat onze verloning beperkt wordt, in de kleine lettertjes staat die mogelijkheid. Alle uitbreiding is preventief ( en wijselijk) on hold gezet. Als we nu eens allemaal elke avond om 8 uur 1 ( één) volledige euro storten om de mensen in de zorg eindelijk de langverwachte uitbreiding te beiden en verbetering van hun situatie te financieren. Eén Euro per dag per Belg, wat een fortuin!