Elke dag om 11 uur zitten we op het tipje van onze stoel, mooi twee meter van elkaar verwijderd, want dan krijgen we de situatie in ons ziekenhuis te horen ( en ergens in de mediamist worden tegelijk onvolledige Belgische cijfers vrijgegeven, waar iedereen allerlei conclusies uit trekt die er niet in te vinden zijn). Niet zoveel doden, zou je wel durven denken, minder dan de jaarlijkse griep tot nu toe. Maar over heel wat slachtoffers wordt niet gesproken. Mensen opgenomen in psychiatrisch centra waar tot heden niet mag getest worden, dus ben je zwaar depressief en wordt je ook nog even in eenzame opsluiting geduwd omdat je wat gehoest hebt, een lief gezicht, een aanraking om te troosten: vergeet het.  De aangerichte schade kan niet gemeten worden.  De geboorte van een kind, een niet naief rooskleurig  feel-good-gebeuren, zeker niet in een derdelijnscentrum als het onze waar vroeggeboorte en ernstige verwikkelingen tijdens de zwangerschap onze dagelijkse strijd vertegenwoordigen, net in die situaties kan een troostende aanraking zo helend werken. Ik wandel al lang niet meer op wolkjes na het afwerken van een moeilijke operatie, t is te hopen dat na 30 jaar de vak-kennis en -kunde erin zit; maar iemand kunnen troosten… dan fiets ik naar huis zwevend zoals ET rond het mega-aardevirus.

Troosten, verdomd moeilijk nu we allemaal sociaal geremd worden. Wat een demper dat de grootouders niet bij de baby en de mamapapa kunnen, het lijkt als in die films uit de jaren 50, achter glas eens naar de baby wuiven. Het kindje is zo bijziend dat jij niet meer dan een geluidloze kleurvlek aan de horizon bent. Zoals bij een filmster gluren door het glas van de auto, snel vertrekken en dat is het. De teleurstelling zal niet gemeten worden. Ouders die met hun zieke peuter niet naar de spoed durven en dus te lang wachten. De niet-meer-zwangere vrouw die we ‘s  nachts de ambulance belt.Ze had heel de dag buikpijn gehad, durfde niet naar de spoed komen ( angst? Waarvoor? We blijven open voor iedereen met een probleem, bevallingen stoppen niet en gebroken benen evenmin en bij ons is het waarschijnlijk veiliger dan bij je kindjes thuis). Nu lag haar veel te vroeg geboren kind zwak te spartelen in de toiletpot, hadden we dit kunnen vermijden? De baby zal niet in de Covidcijfers komen, net zo min als de nog-eventjes -zwangere vrouw die wel erg lang gewacht heeft met haar bloeddrukproblemen om langs te komen (het was angst voor besmetting) en hopelijk krijgen we de tijd om haar baby voor een vroeggeboorte te sterken. Een Amsterdamse collega ‘zoomt’ me over zwangerschapsstuipen (eclampsie), een levensgevaarlijke toestand voor baby en moeder, uit de bek schuimende comateuze zwangere, onder gierend zwaailicht weggevoerd omdat ze niet naar de arts/ verloskundige durft ondanks 2 dagen knallende hoofdpijn. T’ is geen Covid, net zo min als ‘le malade imaginaire’, waarover later meer.